به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد به نقل از روزنامه جام جم، ماه رمضان همان شنبه‌ای است که همیشه منتظرش بوده‌ایم؛ همان شنبه‌ای که می‌تواند سرآغازی برای خیلی از هدف‌ها و تصمیمات‌مان باشد. حالا رمضان حکم همان آغازی را دارد که جان می‌دهد برای همه آن فکر و خیال‌های خیر و خوبی که مدت‌ها تصمیم به انجامش را داشتیم اما عملی نشده بود. اصلا برای همین است که خیلی از پویش‌ها، کمپین‌ها، برنامه‌ها و طرح‌ها از اولین روز ماه رمضان آغاز می‌شود. انگار همه می‌دانند که اگر این ماه بیاید و برود و قدمی برندارند، دیگر فرصتی بهتر از آن پیدا نخواهند کرد.

ماه رمضان امسال هم از این قاعده مستثنی نیست و طبق روال هر ساله، پویش‌های مردمی با اهداف گوناگونی شکل گرفته است؛ پویش‌هایی که برخی از آن‌ها دست بر روی معیشت محرومان و نیازمندان گذاشته‌اند و برخی دیگر ارتقا فرهنگ معنوی را در این یک ماه متفاوت، نشانه گرفته‌اند. در این گزارش برخی از این پویش‌ها و تاثیرشان در سطح جامعه را بررسی کرده‌ایم.

ستاره‌های زمین

اگر قرار به سالی یک‌بار خواندن قرآن هم باشد، آن یک‌بارش در ماه رمضان است؛ ماهی که توصیه‌ و سفارش‌های متعددی درباره تلاوت قرآن شده است. فارغ از آن، فراغت ذهنی، آمادگی روحی و حال و هوای معنوی این ماه، بیشتر از هر وقت دیگری، رجوع به قرآن را می‌طلبد. شاید برای همین است که پویش مردمی ستاره‌های زمین در استان فارس هم دست روی همین موضوع گذاشته است و ترویج و گسترش فرهنگ جلسات خانگی قرآن کریم در این ماه را نشانه گرفته است. در واقع اینطور که متولیان و ایده‌پردازان این پویش می‌گویند، فعالان فرهنگی و قرانی استان فارس، با همکاری ارگان‌ها و نهادهای مختلف، رو به برگزاری هرچه بیشتر جلسات خانگی قرآن گرفته‌اند؛ هرچند با تعداد نفرات کم!  این را محمدصالح روزبه، دبیر جامعه قرآنی عصر استان فارس می‌گوید که معتقد است با توجه به همه روایت‌های و احادیثی که بارها و بارها آن‌ها خوانده و شنیده‌ایم، ماه رمضان به عنوان بهار قرآن یاد می‌شود و ما هم باید به گسترش این فرهنگ کمک کنیم: مثلا یکی از کارهایی که می‌توانیم انجام بدهیم، رشد و برپایی بیشتر این محافل قرآنی در تمامی موقعیت‌ها وسرتاسر خانه‌ها است.

حالا آن‌ها در این پویش، تا جایی که بشود و بتوانند، به برگزاری جلسات خانگی قرآن کریم کمک می‌کنند؛ آدم‌های مختلف را به این جلسات دعوت می‌کنند، فضا و امکانات را مهیا می‌کنند و سعی می‌کنند جلسات‌شان آنقدر جذاب باشد که همه سنین، برای حضور در آن مشتاق شوند: در واقع ما، هرآنچه که لازم است در یک جلسه قرآن صورت بگیرد و تاثیرگذار باشد را فراهم می‌کنیم. از تولید محتوای قرآنی تا تولیدات رسانه‌ای و اهدای پرچم متبرک و ... که در چنین جلساتی، مخاطبان زیادی دارد: ما در این پویش از همه افراد و قدیمی‌هایی که سال‌ها است که در چنین راهی قدم برمی‌دارند دعوت می‌کنیم تا ما را در هرچه بهتر پیش بردن این هدف همراهی کنند.» اینطور که آقای روزبه می‌گوید، برگزاری جلسات خانگی قرآن کریم، از آن دسته رسم و سنت‌هایی است که قدیمی‌های زیادی، سالیان سال است که به آن وفادار هستند؛ آدم‌هایی که می‌توانند تجربه‌شان را در اختیار جوان‌ترها بگذارند تا این رسم و سنت، ادامه‌دار باشد.

به عشق علی

حامی داشتن خیلی خوب است؛ حامی بچه‌ها را به مدرسه می‌فرستد، حواسش به درمان و معیشت آن‌ها هست. مناسبتی نمی‌آید و نمی‌رود که کودکان یتیم و نیازمند، آن روز را بدون هدیه و دلخوشی سر کنند. حالا پویش مردمی به عشق علی، به عشق حال خوب همه این بچه‌ها راه‌اندازی شده است تا این حال خوب را بین دیگر کودکانی که در مناطق محروم زندگی می‌کنند و حامی ندارند، گسترش بدهد.  

اما چرا به عشق علی؟ چون علی استوارترین حامی یتیمان و نیازمندان بوده است. برکسی پوشیده نیست که ماه مبارک رمضان، با نام امام ‌علی(ع) گره خورده است؛ برای همین است که یکی از پویش‌های مردمی در ماه رمضان امسال، دست بر روی همین نام گذاشته است و قصد حمایت از کودکان یتیم و نیازمندان را دارد. انگار چیزی شبیه به واقعیت زندگی حضرت‌علی(ع) قرار است رقم بخورد؛ واقعیتی که می‌گوید او همیشه حامی کودکان یتیم و نیازمندان بود و حکم پدر را برایشان داشت. حالا هم پویش به عشق علی در قالب طرح اکرام ایتام و محسنین که چند سالی می‌شود پای ثابت ماه‌رمضان‌های این بچه‌ها است، با هدف جذب حامی برای هزار نفر از کودکان یتیم و محسنین که حامی مشخصی ندارند، فعالیتش را شروع کرده است. این پویش که با مشارکت کمیته‌امداد، معاونت صدای رسانه ملی و جمعیت امام‌رضایی‌ها، ایده‌پردازی و بنیان‌گذاری شده است، به دنبال جذب حامی برای هزار کودک نیازمند است که بتواند طعم شیرین پدر داشتن را به این بچه‌ها بچشاند.

این طور که آمارها می‌گویند، در حال حاضر فارغ از ۳۹۸ هزار کودک یتیم و نیازمند که از حامیانی جدی و مصمم برای حمایت از آن‌ها برخوردار هستند، ۱۹۴۴ کودک محسنین و ۵۳۷ کودک یتیم، حامی ندارند. بچه‌هایی که به همت اعضای پویش به عشق علی، می‌توانند کمی از لذت حمایت شدن را در این ماه رمضان و ماه‌های پیش‌رو، تجربه کنند.

ضیافت مهربانی

خوبی‌اش این است که چنین پویش‌هایی در سراسر کشور، باعث و بانی دارد؛ آنقدر که حالا پویش مردمی ضیافت مهربانی به همت مردم شهر گلستان برگزار می‌شود و قرار است که از اولین روز ماه رمضان تا عید سعید فطر، بیشتر از هر وقت دیگری، حواس‌شان به نیازمندان و خانواده‌های تحت پوشش بهزیستی باشد. این را عارف کیانی، سرپرست بهزیستی گلستان می‌گوید که ماه رمضان امسال را که با اولین روزهای سال جدید همزمان شده است، بهترین فرصت برای تامین مایحتاج ضروری و مورد نیاز خانواده‌های نیازمند می‌داند.

نقطه عطف این ماجرا، خیرانی هستند که هنوز چند روزی بیشتر از ماه رمضان نگذشته اما حضور پررنگ و چشم‌گیری در این پویش داشته‌اند؛ پویشی که قرار است دغدغه پر کردن سفره افطار و سحری برای خانواده‌ای باقی نگذارد و آن‌ها بتوانند با خیال راحت، این ضیافت یک ماهه را بگذرانند:« برای رسیدن به این هدف هم از ظرفیت تمام موسسات و مراکز تحت پوشش بهزیستی استفاده کرده‌ایم؛ ضمن اینکه اهالی زیادی از گلستان به محض با خبر شدن از چنین پویشی، به هر طریقی که در توان‌شان بود، در این جریان سهیم و شریک شدند.

اما واقعا بر طرف کردن این نیازهای معیشتی  اما موقت و یک ماهه، برا کمک به نیازمندان کافی است؟ موضوعی که  حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران آن را اتفاقی همه‌گیر در سراسر دنیا می‌داند: در همه کشورها، مناسبت‌ها بهترین فرصت برای دستگیری از نیازمندان و رسیدگی به محرومان است؛ از جمله این مناسبت‌ها که برگرفته از باورهای دینی و فرهنگی جامعه ما است، ماه رمضان است؛ خب چه چیزی بهتر از اینکه در این ماه بیشتر از همیشه هوای همدیگر را داشته باشیم؟» چلک معتقد است که اهمیت کمک به نیازمندان در ماه رمضان و تامین سفره‌های سحر و افطار آن‌ها در دو سال اخیر و همه‌گیری کرونا، اهمیت بیشتری پیدا کرده است:« همینکه مردم در قالب این پویش‌ها احساس مسئولیت بیشتری داشته باشند، خودش نقطه عطف آن محسوب می‌شود؛ ضمن اینکه بخشی از نیازهای سالانه و ماهانه نیازمندان با این کمک‌ها تامین می‌شود.» اما فراموش نکنیم که شفافیت و ارائه عملکرد در پایان این پویش‌ها، می‌تواند مشارکت مردم در سال‌های بعدی را بیش از پیش کند:ن اتفاقی که اگر رخ ندهد، منجر به دلزدگی و دلسردی مردم نسبت به این پویش‌ها خواهد شد. او می‌گوید گزارشی از نتیجه خدمات ارائه شده به نیازمندان، منجر به اعتماد دوباره خیرین به این پویش‌ها می‌شود.

چرا رمضان ماه کمک است؟

وقتی در ماه مبارک رمضان، خداوند نفس‌های شما را به عنوان ثواب و تسبیح می‌نویسد، پس دیگر کمک کردن و صدقه دادن و دستی را گرفتن که تکلیفش معلوم است. همه‌‌ی انسان‌ها از دیدن غم و رنج ناراحت می‌شوند و اتفاقات خوشایند و خوشبختی هم‌نوع خوشحال‌شان می‌کند. برای همین است که کمک به انسان‌های دیگر که از لحاظ سطح معیشت در وضعیت مناسبی قرارندارند، در نظر همه افراد کاری پسندیده است؛ کاری که در ماه رمضان بیشتر از همیشه به آن توجه می‌شود. اما چرا رمضان؟ به نظر می‌رسد که این اتفاق به الگو گرفتن از سیره امامان و پیامبران ارتباط پیدا می‌کند؛ چرا که انفاق، در ماه مبارک رمضان یکی از سفارش‌های دین ما است که در زندگی اهل بیت، جایگاه ویژه‌ای داشته است. مثلا اینکه امام سجاد (ع) ظروف غذا را هنگام سحر و افطار آماده می‌کردند تا خودشان به فقرا غذا بدهند و خودشان با نان و نمک افطار می‌کردند.

کارشناسان دینی معتقدند که این ماه، ماه چندین برابر حساب شدن است؛ عبادت، خواب، نفس کشیدن، روزه گرفتن و دست خیر داشتن، همه به طور ویژه‌ای به سحاب می‌آیند. از آنجایی که یکی از فلسفه‌های مهم روزه‌داری در ماه مبارک رمضان، دست‌گیری از فقرا و نیازمندان و کمک به آن‌ها است و در دین اسلام هم به امر مواسات به معنای تقسیم مال بین افراد نیازمند جامعه سفارش بسیار زیادی شده است، پس چه بهتر که  در این ماه، از رسیدگی به محرومان و کمک به مستضعفان غافل نشویم؟

فراموش نکنیم که فلسفه حقیقی ماه مبارک رمضان و روزه‌داری، عبور از نگاه مطلق داشتن به خویشتن و به فکر دیگران بودن است. در واقع انسان باید این را بداند که هر چیزی که امروز در راه خداوند متعال می‌دهد و انفاق می‌کند خداوند نیز همه آن را برای انسان نگه می‌دارد و انشالله روزی به همه ما بر می‌گرداند. چنانکه در روایات داریم پیامبر گرامی اسلام(ص) گوسفندی را قربانی کرده و پس از قطعه قطعه کردن بین فقرا تقسیم کردند؛ فردی به ایشان گفت یا رسول الله تمام گوسفند از دست ما رفت و تنها کتف آن باقی مانده است. پیغمبر فرمودند همه‌اش ماند، فقط کتفش خواهد رفت. همین کتفی که ما آن را می‌خوریم و هضم و نابود می‌شود. این در حقیقت نابود شده و از بین رفته و آنچه که بخشیدیم، پیش خدا مانده است.

انتهای پیام